وسعت قلب...

قلبم را به وسعت آسمان ها باز گذاشته ام.

در زیر سایه عرش خدا، قلبی ست که می تپد. قلبی ست که پناه همه قلوب است. 

پ.ن

روزهایی که به یادت می یوفتم، شرمنده می شوم عموی بچه سیدا. شرمنده اینکه شما چه محبی بودی و ما چه محبی...

چرا که محب اول خاندان علی، عباس بود!

فقط دوستت دارم. هرجا که کم می آورم و هرجا که زیاد می آورم، فقط یاد توام. با تو بودن صفای دیگری دارد. ما کربلا نرفته ها، حرم شما را در دل بنا کرده ایم. دلمان که تنگ می شود، دست بر سینه می گذاریم و چشم ها را روی هم...

از اعماق دل می گوییم ساقی عشق! ظرف مارو هم پر کن! اگر ظرف کوچک است، بشکن و ظرف دیگری بده و آن را پر کن...

حال که پر و بال باز کرده ام... حال که قلب را وسعت داده ام... حال خون عشق را در قلبم بریز و این کبوتر جلد را پرواز بده...