عطش

تشنه ام شده! فلسفه می خواهم. و این تشنگی مرا تاب نمی دهد. 

خسته ام!

و تکیه گاهی از نفس های افلاطون

از نگاه اشراق

و از درد صدرا

عطش...

عطش دارم.

هرگاه "عطش" را با خود می خوانم، انگار باز تشنه ام می شود از نام بردن این کلمه!

عطش همین است.

که از فهم و خواندن خود کلمه هم عطشت زاده در زاده شود.

همان تصویر آینه ای در آینه ای دیگر...

و این هلوع این روزهای من است.

پ.ن. سحر اضافه کن به فهم آسمانم