روزنوشت-۸

یه نوعی از بسط نفس هست که توام با حزنه... یعنی یه رمانتیک درونی باهاشه. یعنی یه جوری که انگار می خای به همه بفهمونی دوستشون داری!

این نوع بسط اغلب غروب های جمعه میاد سراغم.حسی از جنس انتظار... اما جوابی که براش داری، یه نوع دوست داشتنه! یه جور خالی شدن... یه جور پر از خالی شدن!

انگار یه نیازه که یه حقیقتی داره، ولی تو یه چیز دیگه رو مجاز می گیری...

پ.ن

فبای آلاء ربکما تکذبان...

آلاء: نعمتی که موجب رشد می شود. خواه تلخ خواه شیرین... خواه فقدان کسی نعمت است خواه حضور کسی... فقط باید باهوش بود که میان این پیچ و تاب های نفس گم نشد!