گم شده ایم
یه آیه هست که خیلی وقتا میاد و می ره:
فبأی آلاء ربکما تکذبان...
آلاء همون نعمتیه که موجب رشد می شد. خب برعکسش می شه هر چی که موجب رشد می شه نعمته. بگردیم دنبال چیزا و کسانی که موجب رشدمون می شن. اونا نعمتن.
آلاء...
پ.ن کل اینستاگرام و اطرافیانم شدن یه عکس و یه نوشته ای که نشئت گرفته از درونشونه. کل توییتر هم بود چهارتا غر زدن و یه سری درون ریزی هایی که تهشو می گرفتی پر بود از آلایش و ریا و گفتن اینکه من خاصم.
یه گلدون و دوتا غذا و یه کافه و یه روز خوب و فلان خوشحالی یهویی و انگار از اعماق عوام اینا سلبریتی شدن و اومدن بیرون ...
بروز ما کجاست؟ برای خودمون طرفدار جمع می کنیم؟ یه عده هم جوری برخورد می کنن که لایک برامون مهم نیست! اوکی! پس اینجا ننویس.
یه سریا هم هستن که دیگه هیچی... توی بروزات غرق شدن و ظواهر جلو چشمشونه اما هیچی به هیچی! درگیرن...
بعد ازینکه توییترمو بستم، نشستم فکر کردم که چرا من اصلا باید تو این فضا باشم؟ چرا من باید بشینم غرغرهای روشن فکری و یا بزرگ اندیشی آدما که خیلی دوست دارن نشون بدن از عامه این مردم کنده شدن، رو بخونم؟
وارد دنیای یه عارفی شدم. بزرگ محکم بدون هیچ وابستگی ای... نه قضاوتی در این آدم بود نه آلایشی... با اون من تازه فهمیدم که می شه آدم هارو بدون مدرک و داشتن یه شعور اجتماعی دوست داشت. بدون اینکه اون آدم پر باشه و یا خالی... یه آدمی که دیپلم داره و فارغ از همه دغدغه های فلسفی دنیا ست. همه چیز پیش این آدم ساده دیده می شد. می گفتم سلام! عین فیلم یک تکه نان می گفت: سلام؟ سلام... آفرین... سلام اسم خداست. و همان لبخند همیشگی... هر باری که از دوستی زمینی کنده می شوم، مسیر بعدی دوست آسمانی ست.
به او گفتم تو قوت قلبی.. گفت خدا قوت قلبت باشه. سکوت نکرد و نپذیرفت. گفت دوست ندارم عین گذشته خودم سرگردون بشی... به جایی که مخکمه دل ببیند. به این فکر کن که خدا هست حتی اگه صداشو نشنوی. همین قوت قلبه.
به او گفتم تو آلاءی... یعنی موجب رشد منی. نعمتی! گفت: ممنونم یه کلمه جدیدی رو توی قرآن پیدا کردم.
به او خیلی چیزها گفتم و او همان مرد یک تکه نان بود...
