مصطفی_۱

خیلی وقته کم حرف شدم.

میرم تو اتاقم و ساعت ها رو به سقف دراز می کشم و فقط نگاه می کنم... 

تو مترو و اتوبوس خیلی شده آشنایی رو ببینم و جوری برخورد بکنم که ندیدمش... 

دیروز عصر نزدیک چند ساعت با یکی تو خیابون راه می رفتم و حرف می زدم... 

یهو وسط خیابون رو کرد بهم و 

گفت: مصطفی؟ 

گفتم جانم. . .

گفت: ...

گریه م گرفت.  ساعتها با بغضش, سنگین بودم. 

کاش می تونستم بغلش کنم و بگم درست میشه...  اما نشد. 

خیلی وقته تو خیابون خودمو بین شلوغی نمی شناسم...