بادبادک دو

تو خیالم بادبادکه دستته و داری تو آسمون پروازش میدی...

تو خیالم حتی پشت سر برنمی گردی و نگاهم کنی.

اما من با یه لبخند تلخ همیشه پشت سرت هستم و نگاهت می کنم.

می دونیزمشکل بقیه با علاقه من چیه؟ می دونی مشکل علم با علاقه من چیه؟ می دونی مشکل عقل با علاقه من چیه؟

بذار ازین طرف نگاه کنیم.

هرکسی دنبال جذب یک علاقه ست. عین من. اون قانون من دراوردی چرخه عاطفه رو که گفتم؟ حالا باید کسی که کنارت باشه و دوسش داری، حتما دوست داشته باشه. وگرنه مریضیه. بی عقلیه. اختلاله. علافیه!

من به همینم راضیترم. این که این علاقه پاسخی نداره. حتی یه کاری کردی که من تو ذهنم، تو خیالم هم نمی تونم به وصال فکر کنم. حقیقتش وقتی تو ذهنم تصور می کنم که یه روز میرسه که نگاهم کنی، درجا له میشم. سریع ابرهای بالا سرمو پاک می کنم و هی می گم هیچی هیچی، ولش کن. 

تو عمقم که تنها میشم، دنبال  خجالتم می گردم. اون گوشه نشسته. پشت پرده یواشکی سرشو میاره بیرون و تا نگاهش به نگاهم میوفته، با سرعت می چپه پشت پرده. اولش قاتی می کنم. می خوام دعواش کنم. می خوام تربیتش کنم. تو ذهنم مرور می کنم که دستشو محکم می گیرم و از پشت پرده می کشمش بیرون و اونم گریه کنان و غلط کردم گویان، با زور میاد بیرون. به خودم میام، می بینم پشت پرده ست هنوز. کنار یه دیوار میشینم و  لم می دم و پاهامو خم می کنم و زانوهامو بغل می کنم. شروع می کنم به خوندن یه آواز... لای لالالا لای لا...

از پشت پرده میاد دیگه صداش نمیاد. انگار پنجره رو باز کرده و رفته.

همین که وصالی نیست. همین که عاطفه‌ای از جانب اون نیست کافیه. می فهمم که این توی علاقه باید منفعتی باشه و گرنه بی فایده ست.

اما همین که منفعتی نیست، برای من بسه. بی هیچ خواسته ای، بی هیچ رفع نیازی، بی هیچ عزتی، بهش علاقه دارم. این قلب خورد شده البته دیگه توانایی محبت رو هم نداره. ولش کنیم.

بادبادکه رو داری پرواز میدی. الحمدلله که این تولدت رو هم دیدی :)

پ.ن

من نمی‌خواهم کسی بیاید که عقلم را سر جایش بیاورد و منطقم را بالا ببرد. یا بگوید چگونه بخند و بپوش و ببین. چگونه باش و نباش. من فقط دلم می‌خواهد، کسی بیاید که با او "دیوانه" بهتری باشم

 همین...

مریم‌قهرمانلو