سین

شیر در بادیه عشق تو روباه شود...

پ.ن

اینقدرها هم که فکر می کردم اوکی هستم و حالم خوبه و تحملش سخت نیست، نبود. و اون قدرها هم که فکر می کردم سخته، سخت نبود.

پ.ن2

مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز...

دارم به زیبایی دنیا فکر می کنم. زیبایی نفس. 

تو می دونستی که وقتی ادم سعی می کنه قلبش رو منطبق بر قرآن کنه، هر لحظه که شهود و ادراک می کنه، به یک نظم دلنشینی پی می بره و اون دقیقا نقطه خوشبختیه.

نقطه ای که تو از تمام هرج و مرج ها خلاص شدی، و هر لحظه کشف جدیدی رخ می ده که حالیت می کنه که جزئی از یک دریای وسیع و منظمی.

اصلا بیا از آسمان حرف بزنیم. چند وقت پیش درباره والسماء ذات الحبک نوشتم. 

قسم به آسمان با آن چین و شکن های زیبایش...

و گفته بودم آسمان قلب آدمه و چین و شکن بر اثر صبر بر شناخت میاد. 

مثل قلب نوح که زمان زیادی رو غریب روی زمین و بین آدمها افتاده بود... 

مثل ابراهیم که...آه از ابراهیم 

و مثل حسین...

حالا فکر کن اینقدر در خودت عمیق میشی که موجهای قلبت رو می شناسی. حالی بهت دست می ده که انگار معادلات همون موج رو در میاری و از حل اون معادله به وجد میای و بیشتر از همیشه به ریاضیات ایمان میاری. و نظم الله رو تحسین می کنی.

گفتن که یسبح  لله ما فی السموات و ما فی الارض... 

یعنی هر اثر و ذره ای تو این عالم داره می گه سبحان الله.

تو فکر کن موسیقی واحد این عالم اینه: سبحان الله

تو فکر کن زمانی که توی قبر هستی و خاک تو رو پوشونده، در همون سکوت صدای تپش عالم رو می شنوی: سبحان الله

صدای منظمی که مدام تکرار میشه و بدن تو هم در مسیر همین موج واحد قرار می گیره.

پ.ن3

حالم خوبه انگار.