میم

ما رسیدیم. در حالی که ذهنم خالیه و آرومم.

علت؟

چون سفر به یزد ادمو می سازه. 

امروز تو راه برگشت، هدفون رو سریع گذاشتم تو گوشم و اهنگ گوش دادم.

ولی یهو یادم اومد با مامانم حرف بزنم. هدفون رو دراوردم و یه سوال پرسیدم و خب حرفامون شروع شد. بیشتر شنیدم تا حرف بزنم. تلاشمو کردم که مامانم راحت باشه. خیلی موفق نشدم ولی تلاشمو کردم. مثلا هی با رئیس قطار حرف زدم. هی پیگیری کردم. برام همیشه سخت بود که هی تو چشم باشم، صدبار وسیله هامو جابجا کنم تا جای بهتری پیدا کنم ولی خب سعی کردم.

مامانمم هم با یه حال خوبی می گفت حانیه نرفته مشهد که بمونه کمکم باشه. ولی بهم می گفت تو برو. ولی من می فهمیدم که شاده. حقیقتش منم خوشحال بودم. چون اولین بار بود ارتباط می گرفتم. 

من متوجه شدم مامانم خیلی تنهاست باید خیلی بهش توجه کنم.

این ساعتای توجهی که به خیلی از دوستام می کنم رو کم کنم. 

پ.ن

یزد پر از سنت و فرهنگ و نوع دوستیه. فرهنگش این طوریه که خیلی به مادر بها می دن. هنوزعامه  دختراشون صورتشونو اصلاح نمی کنن. فضای ازدواجشون سنتیه و به ندرت با دوستی یا عاشق شدن ازدواج می کنن.

تمام چیزهایی که من رو به یزد وصل می کنه و ظاهرم رو به یزد نسبت میده، باعث خنده و سرزنش تو گوهردشت کرجه!

تو هوای گرم یزد،حس ارامش داری. چون امنیت هست. دزدی خیلی کمه. مردم نجیبی داره که بیشتر با حرف زدن و مهربونی کارشونو پیش میبرن تا دعوا و ادب کردن همدیگه. و حق الناس خیلی مهمه

چون مامانم یزدیه و منو  به سبک یزدی های اصیل تربیت کرده، فکر کنم که  به یزد تعلق دارم.

دارم به محیط فکر می کنم

اگه یه روزی مجبور شم جای دیگه ای زندگی کنم، بچه رو چجوری تربیت کنم؟

پ.ن2

شاید هیچ وقت به بچه دار شدن فکر نکنم. چون فاصله سنی خیلی تلخه که این روزا باهاش درگیرم.